บ้านรักบ้านร้าง

🏡บ้านรักบ้านร้าง🌄

     ในอีกไม่นานก็จะเหลือแต่ความว่างเปล่า ที่ไม่มีผู้คนอาศัยอยู่เลย ณ.หมู่บ้านแห่งหนึ่งซึ่งในอดีตนั้น มีผู้คนอาศัยอยู่มากมายหลายร้อยครอบครัว มีความสนุกสนานทั้งเด็กและผู้ใหญ่ ในแต่ละปีจะมีกิจกรรมร่วมกันตลอดเวลา ทั้งงานบุญประเพณี  งานทำบุญประจำหมู่บ้านหรืองานไหว้บรรพบุรุษ เพราะเป็นประเพณี สืบทอดกันมาอย่างยาวนานจนถึงคนในรุ่นปัจจุบันที่มีอายุตั้งแต่ 50 ปีขึ้นไป ก็ยังรักษาประเพณีนี้เอาไว้ ในหมู่บ้านก็จะมีศาลตายาย ซึ่งเป็นที่สิงสถิตย์ของดวงวิญญาณตามความเชื่อ

     ในปัจจุบันนี้บ้านแต่ละหลัง ก็มีแต่ผุู้เฒ่าผู้แก่อาศัยอยู่เสียเป็นส่วนใหญ่ ส่วนลูกหลานบ้างก็ไปทำงานในต่างจังหวัด บ้างก็ไปมีครอบครัวต้องย้ายถิ่นฐานตามสามีไป นานๆจะกลับมาเยี่ยมบ้านสักครั้ง วิถีชีวิตแบบเดิมๆเริ่มหายไป เป็นเพราะว่าแต่ละคนต้องการที่จะยกระดับตนเอง ไปหางานทำ ที่มีเงินเดือนประจำซึ่งคิดว่า จะมีอนาคตที่ดีกว่าอยู่บ้านทำไร่ทำนา ซึ่งในแต่ละปีผลผลิตหรือรายได้มันไม่แน่นอน บางครอบครัวก็ต้องไปกู้หนี้ยืมสิน ทำให้เป็นหนี้ เอาที่ดินไปจำนองและในที่สุด บ้านและที่ดินก็ถูกเจ้าหนี้หรือธนาคารยึดไป

    ครอบครัวไหนที่ยังยึดอาชีพเกษตรกรรม ก็ต้องหันไปเช่าที่นาทำกินบางครั้งก็ต้องเช่าที่นาของตนเอง ที่ขายให้นายทุนไปก่อนหน้านั้น  แต่หนี้สินก็ยังมีเหมือนเดิม แถมทวีคูณขึ้นไปเรื่อยอีกนะ จะได้เงินมาใช้หนี้ได้ก็ต้องอาศัยลูกหลาน ที่มีเงินเดือนส่งมาให้เดือนละไม่กี่พันบาท ก็พอที่จะประทังชีวิตไปได้ในแต่ละเดือน การต่อสู้ดิ้นรนก็มีอย่างต่อเนื่อง สำหรับคนเฒ่าคนแก่ที่ยังพอจะมีแรง ก็ต่อสู้ไปจนกว่าหมดลมหายใจ ครอบครัวไหนที่ลูกหลาน ที่มีฐานะดีหน่อยก็จะนำพ่อแม่ไปอยู่ด้วย แต่ว่าเป็นเพียงส่วนน้อยในสังคมปัจจุบัน

   บทกลอนที่จะนำเสนอต่อไปนี้ เป็นบทกลอนสะท้อนให้เห็นถึงความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นแล้ว ในสังคมชนบทที่เป็นจริง สะท้อนถึงการดำเนินชีวิตที่แตกต่างไป จากในอดีตที่ผ่านมา ลองอ่านกันดูครับ

        บ้านรักบ้านร้าง

    ก่อนหน้านั้นบ้านนาหารักง่าย

เดี๋ยวนี้หายจากไปไกลสุดฟ้า

ต่างชีวิตจากไปในบ้านนา

ทิ้งคำว่าถิ่นฐานงานที่มี

    บ้านนาเราร้างจังดั่งเมืองปิด

ทุกชีวิตสู้ทนดิ้นรนหนี

ไปต่างแคว้นแดนไกลให้มากมี

ดั่งปลาหนีความตายในที่ดอน

    อีกไม่นานถิ่นนี้ที่เรารัก
ต้องจมปลั่กความเหงาเศร้าจนหลอน
คงหักเหลาไกลไม่กลับคอน
บ้านเคยนอนอุ่นไอให้เสียดาย

    ความครึกครื้นเริงร่าหามีไม่
ต้องสิ้นไปลาลับดับสลาย
ไม่กลับคืนเพื่อนพ้องต้องกลับกลาย
สิ่งที่หมายกลืนกล้ำช้ำอุรา

    ลูกหลานนั้นจากไปไม่หวนคืน
พ่อแม่ฝืนจำใจใคร่ครวญหา
รอลูกรักเมื่อไรได้กลับมา
สู่บ้านนาแดนดงในพงพี

    ความเจริญมาเยือนเหมือนอาวุธ
เข้ามาฉุดหัวใจให้พรากหนี
เหมือนโดนกรีดหัวใจไม่ใยดี
เลือดเป็นสีแดงสดหยดปนกัน

    เป็นความจริงทั่วท้องต้องยอมรับ
ไม่คืนกลับหวนมาอย่าไปฝัน
สิ่งที่เกิดมองเห็นเป็นสำคัญ
ทุกสิ่งนั้นเกิดได้ในใจเรา

    โลกเปลี่ยนแปลงเรียนรู้อยู่เสมอ
อย่าไปเผลอหลงทางอย่างโง่เขลา
รู้ให้ทันใส่ใจไม่ส่างเซา
ต้องนำเอาสิ่งใหม่มาใส่แทน

    บทเรียนนี้มากมายหลากหลายนัก
ต้องรู้จักทำใจให้หนักแน่น
ต้องเรียนรู้ทุกตอนไม่คลอนแคลน
ในดินแดนถิ่นนี้มีผู้คน

    กาลเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนนำร่อง
เหมือนดั่งท้องนภาน่าฉงน
บางวันสวยงามตาให้น่ายล
เปลี่ยนหมุนวนทุกยามตามเวลา

    โลกมนุษย์ใบนี้มีหลากหลาย
มีความตายให้เห็นเป็นเบื้องหน้า
อีกไม่นานสิ่งนั้นมันตามมา
อย่ามัวหาสิ่งชั่วใส่ตัวเลย