วันพุธที่ 20 พฤษภาคม พ.ศ. 2563

กีดกันรัก

กีดกันรัก
       คืนเดือนมืดข้างแรม ประมาณสองยาม เสียงรถมอเตอร์ไซค์ค่อยๆใกล้เข้ามา และมาจอดข้างริวรั้วบ้านหญิงสาวคนหนึ่ง เสียงหมาเห่าออกมาจากบ้านข้างเคียง มีเงาคนเดินตรงไปที่บ้านหลังนั้น เท้าเดินเหยียบใบไม้ดังสวบๆ  บ้านหลังนั้นมีหญิงสาวอยู่เพียงลำพัง การนัดหมายล่วงหน้า ที่ไม่มีใครรู้  หลังเวลาผ่านไปชั่วโมงกว่าๆ  เสียงสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์ก็ดังขึ้น และขับออกไป ไกลออกไป จนเสียงหายไปกับความมืด


       รุ่งเช้าวันใหม่ มีพ่อแม่และญาติพี่น้อง มาที่บ้านหญิงสาวโดยที่ไม่ได้นัดหมาย เสียงด่าทอออกมาจากปากของผู้คนเหล่านั้น เสียงสะอื้นไห้ของหญิงสาว ดังออกมาเป็นระยะๆ นานนับชั่วโมง บางครั้งก็มีเสียงของหญิงสาว เถียงออกมาจากปากนานๆครั้ง จับใจความได้ว่า เขาจะไปสู่ขอเพื่อที่จะแต่งงาน ก็ไปกีดกันเขา ไปดูถูกเขาว่าจน  หลายชั่วโมงผ่านไป ใกล้ตะวันตกดิน ทุกคนก็แยกย้าย กลับถิ่นฐานภูมิลำเนา โดยมีเสียงกำชับออกมาว่า"ทีหลังอย่าทำอีก"


        เหตุการณ์ลักษณะเดียวกันนี้ เกิดขึ้นอีกหลายต่อหลายครั้ง จนในที่สุดพ่อแม่ฝ่ายหญิง ก็ไปแจ้งความกล่าวหาผู้ชาย ในข้อหาบุกรุกในยามวิกาล และกระทำอนาจาร(ซึ่งจริงๆแล้วเป็นการสมยอมของทั้งสองฝ่าย) ต้องไปขึ้นโรงขึ้นศาล หลายต่อหลายครั้ง จนในที่สุดเรื่องก็จบโดยพ่อแม่ฝ่ายชาย ยอมชดใช้ค่าเสียหาย ด้วยเงินจำนวนหนึ่งและฝ่ายชาย ก็ถูกจองจำ จนพ้นโทษออกมาและทั้งคู่ ก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย
   

        มารู้ทีหลังว่าทั้งสองคน เป็นคู่รักกันมาก่อน แต่ฝ่ายชายฐานะค่อนข้างยากจน ไม่มีเงินมาสู่ขอฝ่ายหญิงตามที่เรียกร้อง จึงถูกกีดกันเรื่อยมา "เรื่องของความรักไม่ได้เกิดขึ้นกับใครก็คงไม่รู้ จึงขอสดุดีทั้งคู่  ที่มีความรักให้กันอย่างจริงใจ แม้จะไม่ได้อยู่ครองคู่กันก็ตาม"

       บทกลอนนี้ขอสดุดี คู่รักคู่นี้ด้วยความเสียใจ และด้วยความอาลัยรัก จากใจที่ให้ ฝากไว้ในบทกลอนนี้ครับ

          กีดกันรัก
        ขอสวรรค์ชั้นฟ้ามารับรู้
ว่ามีคู่หญิงชายหมายสุขสันต์
จะร่วมเรียงเคียงคู่อยู่ด้วยกัน
แต่ความฝันพังสลายหายทันที

        ด้วยบุพเพสันนิวาสมิอาจฝืน
ต้องกล้ำกลืนจากลาเบือนหน้าหนี
จะรักมากเพียงใดใจที่มี
ไม่อาจลี้หนีกรรมที่ทำมา

        ได้รับโทษลงทัณฑ์ใจมันเศร้า
มันปวดร้าวเพียงใดใจผวา
ต้องกอดเข่านั่งเหงาเคล้าน้ำตา
ต้องจากลางามขำยอมจำนน

        ถูกกีดกันความรักโดนผลักไส
สุดอาลัยยิ่งนักรักสับสน
ต้องยอมรับโดยแท้แม้ต้องทน
ความเป็นคนศักดิ์ศรีมีเท่ากัน
  
       บทเรียนนี้จดจำนำไปคิด
คอยสะกิดบอกกล่าวเรื่องราวนั้น
เป็นเครื่องเตือนสอนใจให้รู้ทัน
ว่ารักนั้นจริงแท้ไม่แน่นอน 😭






















ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น